A trip down memory lane.
Woensdag 12 mei. De bruiloft van Francois en Claudi Berkhout. Tom voetbalde bij SVW'27 en was met teamgenoten aanwezig op de bruiloft van Francois en Linda handbalde bij Tornado en was met teamgenoten aanwezig op de bruiloft van Claudi. We hadden elkaar wel gezien, maar hadden elkaar niet gesproken tijdens de bruiloft.
De volgende dag was het Hemelvaartstoernooi bij Tornado en uiteraard waren de mannen van SVW'27 aanwezig. Tom zei tegen een van zijn teamgenoten "Die blonde, daar gaan we werk van maken." En zo geschiedde...
Aan het einde van de avond konden we elkaar niet los laten. De avond erna, op de tweede dag van het toernooi, waren we weer de hele avond samen. En de avond daarna weer.
Een hektische week volgde. Linda trok weer in huis bij pap en mam. Tom had ook nog een relatie uit te maken en op vrijdag 21 mei volgde uiteindelijk de eerste zoen...
"Pap, mam, Linda en ik gaan volgende week samenwonen." Drie verbaasde blikken en ouders die zich verslikten in hun hap eten. De derde persoon die verbaasd was, was Linda zelf. Tom vertelde aan het diner in de eetzaal van een hotel in Malgrat del Mar doodleuk dat we na de vakantie zouden gaan samenwonen. Maar ook Linda wist nog van niks...
Een week later waren Tom z'n spullen - althans, z'n kleding, want er pastte niet veel meer in het appartement met één slaapkamer - verhuisd en woonden we samen aan de Middenweg. Naast bakkerij Jos Rood, boven makelaar Hoekstra en Van Eck.
Leuk detail: in de periode dat we aan de Middenweg woonden hebben we slechts 1x gebruik gemaakt van de pannenset. We aten vooral bij de famillie Hes, de familie Leering en de pizzaria, snackbar en bakker om de hoek.
Het werd toch wel erg klein aan de Middenweg, dus besloten we verder te kijken. Een bovenwoning bij het Raadhuisplein kwam op ons pad. Dit appartement was een stuk ruimer dan de Middenweg en had bovendien een extra kamer. Eindelijk konden we normaal ademen :-)
Na een paar weken schilderen trokken we in het appartement en was het een toplocatie voor de feestjes tijdens Tour de Waard of de kermis!
De maandelijkse huurlasten aan de Raadhuisstraat waren behoorlijk hoog. "Daar kon je makkelijk een huis van kopen!" Met behulp van garantstelling van de ouders lukte het ons om het huis aan de Van Troostwijklaan 3 te kopen. Een drive-in woning: beneden twee garages en boven twee verdiepingen.
Voordat we de woning betrokken is er onder leiding van vader Henk behoorlijk veel geklust. Nieuwe vloeren, nieuwe keuken, alles geschilderd en in de loop van de jaren werden zelfs de garages verbouwd tot logeerkamer en kantoorruimte. Tom begon hier in 2006 met Reyez! en bouwde daar de eerste websites.
Niet veel later was een van de kamers op zolder aan de beurt. Linda was zwanger, dus het werd tijd voor een babykamer!
"Willen jullie nu naar het hospice komen?" Het telefoontje waarvan we hoopten dat het nooit zou komen, maar wat op 9 juni 2005 werkelijkheid werd. Binnen een kwartier waren we aanwezig in het hospice en niet veel later blies mam haar laatste adem uit in het bijzijn van ons allemaal en vond ze de rust.
"Pluk de dag" was haar motto en "leef!" Eigenlijk alles wat met genieten van het leven te maken heeft, kon je wel aan haar overlaten. "Krijg nooit spijt van de dingen die je niet hebt gedaan. Gewoon doen en kijk maar waar het schip strandt."
Deze levensopvattingen hebben we meegenomen...
"Waar blijf je? Over 10 minuten hebben we onze geregistreerd partnerschap!", aldus Linda over de telefoon. Tom was nog aan het werk op kantoor bij Reyez! in Obdam en was de tijd vergeten. Waarschijnlijk omdat hij niet helemaal achter het geregistreerd partnerschap stond.
Linda was zwanger en was heel duidelijk in haar standpunt: "Of ons kind gaat Leering heten, of we gaan trouwen. Ik ga niet straks op het schoolplein staan om een kind op te halen, die niet mijn achternaam heeft." Tom stemde met enige tegenzin in met het geregistreerd partnerschap en op 11 januari 2008 kreeg Linda dezelfde achternaam als haar kind.
Na een zware nacht in de kroeg, werd Tom wakker gemaakt door Linda: "Ik denk dat mijn vliezen zijn gebroken!" "Nee, dat denk ik niet. Ga nog maar even slapen", aldus Tom.
Een paar uur later was het dagje pokeren met de jongens van Tom en het middagje schilderijen maken voor op de babykamer van Linda afgezegd en zaten we samen onze pufoefeningen, die we bij de zwangerschapsyoga hadden geleerd, in volle overgave uit te voeren op bed.
Op zaterdag 29 maart, in het begin van de middag, werd Indy geboren.
Het was toch niet ideaal. Boven wonen. Veel trappen. De tuin niet ideaal. En net even te weinig ruimte voor ons gezin. We besloten het huis te koop te zetten en op zoek te gaan naar een andere stek.
De verkoop van de Van Troostwijklaan lukt nog niet zo makkelijk, maar het vinden van een andere stek wel. We besloten een bod te doen op het Larixplantsoen. Wel na goed overleg met Henk, want het was een bungalow waar nog behoorlijk veel aan gedaan moest worden. Zo veel, dat we uiteindelijk besloten om alleen de buitenmuren te laten staan en de hele bungalow opnieuw op te bouwen. Met een waanzinning mooie bungalow met een heerlijke tuin als eindresultaat!
Om drie uur 's nachts werd Linda wakker. Niet van de wekker, maar van een wee. Vijf minuten later weer een wee en weer een. Direct de verloskundige gebeld en nog geen vier uur later was Levi geboren! Indy ging de avond ervoor nog lekker rustig naar bed en het eerste wat ze zag toen ze wakker werd, was haar broertje. Het ging zo snel, dat we niet eens de mogelijkheid hadden om Indy weg te brengen.
De snelheid waarmee Levi op de wereld kwam, heeft hij meegenomen in heel z'n leven :-) Het maakt niet uit wat het is, als het maar snel gaat.
Oh, wat vonden we het lekker als Levi een keer ziek was. Dat was namelijk het enige moment dat hij even rustig op je schoot bleef liggen en hij bij je wilde liggen.
Na de geboorte van Levi kwam er een zware periode aan. Linda was op haar werk bij Ruitenvisie niet lekker geworden. Haar collega's maakten zich zo zorgen dat ze de ambulance lieten komen. Niet veel later lag Linda in het ziekenhuis. En wat bleek: een groot gat in haar hart, tussen de boezemkamers. We waren er op tijd bij, want anders had het hart zichzelf opgeblazen...
Na vele onderzoeken en drie hartoperaties, hadden ze eindelijk het lek boven en werd Linda d'r hart gerepareerd. Een tijd van revalideren brak aan en begin 2013 kon ze alweer sporten. Een onzekere periode van 1,5 jaar kon gelukkig afgesloten worden. Met een goed einde.
Na zeven jaar met heel veel plezier te hebben gewoond op het Larixplantsoen, kwam vriend Rob met een tip. Zijn huis zou in de verkoop komen en het is misschien wel iets voor ons...
We zijn gelijk heen gegaan voor een bezichtiging en niet veel later besloten we een bod te doen en werd de Van Veenweg 77 aan ons gegund! En het zal je niet verrassen, ook hier gingen we flink aan de slag. De volledige begane grond werd verbouwd, de garage werd een tv-kamer en er ontstond een zee van ruimte.
In de jaren die daarop volgden werd het weiland ook nog eens omgetoeverd tot een geweldige tuin en ontstond er aan de Van Veenweg een paleis waar we nooit meer weg zullen gaan!
"Rutger en Kitty. Alexander en Anica. Zouden jullie volgend jaar op ons feest, wat we willen vieren, omdat we 25 jaar samen zijn, onze ceremoniemeesters willen zijn? We kunnen wel wat hulp gebruiken." Tom kon zijn zin nog niet eens afmaken, toen Linda zei "Het wordt alleen een feest, want hij wil toch niet trouwen." En precies op dat moment ging Tom op z'n knieën... :-)
Het was een heerlijke lente avond in mei. We hadden Rutger en Kitty en Alexander en Anica uitgenodigd voor een gezellige avond bij ons thuis. Eerder in die week hadden we besloten om een feest te gaan geven, omdat we in 2024 25 jaar samen zijn. We hadden bedacht dat we wel wat hulp konden gebruiken, omdat we grootse plannen hadden en zij waren voor ons de perfecte mensen, die we daarvoor konden vragen. Tom had al een ring in zijn zak zitten en had bedacht dat hij op z'n knieën zou gaan als Linda haar opmerking zou gaan plaatsen ;-)
Alle vijf zeiden ze ja...